فریادهای بی صدا را بشنویم - مالکوم

به گزارش خبرنگاران، در یادداشتی در روزنامه اطلاعات آمده است: مقامات بهداشتی کشور این روزها مرتب از بازگشت موج جدید کرونا صحبت نموده و هشدارهای پیاپی می دهند. شهرهای آبی، زرد و شهرهای زرد، قرمز می شوند و در خوزستان بر آمار شهرهای قرمز اضافه نموده می گردد. هشدارها البته لازمند و مراقبت هم باید کرد اما در این روزهای آخر زمستان در کنار همه این هشدارها و مراقبت ها نباید گذاشت دچار غفلت هایی شویم که انصاف و وجدان عمومی جامعه آن را بر نتابد. چند نکته در این باره لازم به ذکر است:

همه به حق و به درستی از زحمات کادر درمان صحبت می نمایند. در رسانه ها هم از شهدای کادر درمان و به ویژه پزشکان و پرستاران عزیزی که ماه هاست مشغول خدمت صادقانه اند فراوان گفته می گردد. افکار عمومی هم نگاه مثبت تری به جامعه پزشکی پیدا نموده که رویکرد درستی است. تحت تأثیر مطالبه عمومی، دولت هم در حد توان در راستا استیفای حقوق آنان گام هایی برداشته و اصلاحاتی هم در خصوص حقوق و مزایای آن عزیزان انجام شده و در یک کلام در عصر کرونا نگاه به این سو اصلاح و ترمیم شده است. اما درباره سایر گروه های اجتماعی و مشاغل متأثر از این همه گیری کمتر صحبتی صورت می گیرد. اگر هم خبری جسته و گریخته شنیده می گردد در میان انبوه خبرهای دیگر گم می گردد. همه ما از شهدای سلامت خبرهایی خوانده و تصاویری دیده ایم که خداوند صندلی همه را در بهشت رفیع گرداند اما از آمار رانندگان تاکسی که به کرونا مبتلا شده یا به خاطر کرونا درگذشته اند، چه اطلاعاتی داریم؟ از کارکنان آتش نشانی که در طول سال گذشته به کرونا مبتلا شده و جان باخته اند چه می دانیم؟ از کارکنان شهرداری ها چطور؟ مثلاً رفتگران زحمتکشی که اسیر این بیماری شده و درگذشته اند؟ رانندگان اتوبوس های شهری و بین شهری، کارگران میادین میوه و تره بار؟ کارگران ساختمانی و غیر ساختمانی؟ ادارات و بانک ها و مراکزی که با مردم سرو کار داشته اند؟ کسبه و مغازه داران؟ و … اما در این مقال منظور آنالیز آمار قربانیان طیف های مختلف یا نقد دولت یا صداوسیما و رسانه ها برای عدم اطلاع رسانی مناسب در این موارد یا مسایلی از این قبیل نیست؛ اصل موضوع چیز دیگر و شاید مهم تر از همه آن چه تا به امروز گفته شد، است.

کرونا جدای بیماری و مرگ که با جسم آدمی سروکار دارد، قربانیان فراوانی داشته که روح و روان جمع کثیری را به قربانگاه برده و آسیب در این بخش کم از آسیب جسمانی نیست.

بسیاری از کسب و کارها تعطیل شده و بسیاری از کانون های خانوادگی به خاطر همین تعطیلی و آثار مترتب بر آن از رونق افتاده و بسیاری را به شرمساری و خجلت کشانده است. همه حرف این نوشتار این است که باید برای این جمع کثیر از شهروندان کاری کرد. به هر حال آنان که کارمند دولت یا سایر نهادهای حاکمیتی و حکومتی هستند و از بیت المال ممر مستمر دارند، چه بر سر کار باشند و چه نباشند، حقوقی اندک و متوسط و معدودی هم نجومی می ستانند و روزگار می گذرانند اما طیف وسیعی هم هستند که دست در هیچ خوانی ندارند و سفره هایشان هر روز کوچک و کوچک تر می گردد و همه اینها شهروند و هموطن به حساب می آیند و منت بر سر دولت و حکومت دارند و در یک حکمرانی مطلوب حتماً باید دیده شوند و مرهمی بر آلامشان بیابند. اگر می خواهیم که در این روزهای اوجگیری دوباره کرونا و از جمله شیوع ویروس جهش یافته کرونای انگلیسی همه در خانه بمانند و سفر نروند و همراهی نمایند (که امر لازمی هم هست و باید)، نباید تنهایشان گذاشت و بر دامنه خجالت و شرمشان در قبال خانواده و مسائل پیچیده گذران عمر و زندگی در این روزهای سخت اضافه نمود.

و اما حرف آخر نوشتار و در حقیقت سخن اصلی و جان کلام این که هم در این هفته های پایانی سال که به قولی بره کشان بسیاری از کسب و کارها در بخش خصوصی است و هم در بودجه سال آینده که اینک در حال آنالیز و تقدیم مجدد پس از اصلاح به صحن مجلس است، باید به این گروه ها و آسیب دیدگان از کرونا توجه جدی گردد و این یک وظیفه واجب و عینی است. آنها که نه لابی قدرتمندی در مناصب تصمیم گیری و قدرت دارند و نه صدای رسایی در رسانه ها… و باور کنیم که در مظلومیت و محرومیت غریبی هم روزگار می گذرانند. این گروه اجتماعی نسبتاً وسیع را در این روزهای سخت و سخت فراموش نکنیم و فریادهای بی صدای آنان را بشنویم.