فهرستی از بهترین فیلمهای ران هاوارد - مالکوم

به گزارش روزنامه هفت صبح، بازیگران اسکاری مثل گلن کلوز و ایمی آدامز در آن بازی نموده بودند و هاوارد سراغ قصه واقعی و پرفرازونشیب پسری رفته بود که از خانواده ای متلاشی می آمد، اما توانست خودش را به دانشگاه ییل برساند و حقوق بخواند. چه کسی بهتر از ران هاوارد می تواند قصه نابودی و سپس برخاستن آدم ها از خاکستر خودشان را تعریف کند؟ مهمترین مصداقش هم فیلم دوست داشتنی مرد سیندرلایی است. منتها مرثیه هیلبیلی شکستی برای هاوارد و طرفدارانش بود.

این کارگردان 66 ساله محبوب آمریکایی که دو جایزه اسکار و نزدیک به 50 فیلم در ژانر های مختلف؛ از درام بیوگرافیک تا کمدی در کارنامه اش دارد، با فیلم آخرش نتوانست منتقدان را راضی کند. ران هاوارد استاد ساختن درام های بیوگرافیک است و مرثیه هیلبیلی هم درامی بیوگرافیک است. فیلم البته مثل بیشتر کار های هاوارد ریتم خوبی دارد.

این دو ساعت که شرح بدبختی های یک خانواده است، دست هر فیلمساز دیگری می افتاد بعید بود تا آخرش را دوام بیاورید، ولی هاوارد با استفاده از فلاش بک و فلاش فوروارد در روایتش، موسیقی هانس زیمر، شوخ طبعی سیاه گاه به گاه و بازی های خوب توانسته فیلمش را تا انتها سرپا نگه دارد، ولی از آن فیلم هایی است که آن قدر بدبختی آدم ها در آن ها زیاد است که نقطه عطف ندارد. یک فرایند دائمی بیچارگی؛ از کتک زدن بچه تا بیکاری و مادر معتاد به قرص و پدرعظیم الکلی و محله فقیرنشین دارد که یک جایی رمق تماشاگر را می گیرد.

بهترین شخصیت فیلم گلن کلوز است که پیش تر هم با ران هاوارد در فیلم مقاله همکاری داشته و اینجا هم در نقش مادرعظیم عجیب وغریب، ولی تکیه گاه جزو معدود نکات روشن فیلم است که می شود به آن دل بست. پیغام فیلم شبیه خیلی از این قصه هاست که باید با گذشته و خانواده ات کنار بیایی و آن ها را به خاطر چیزی که بوده اند ببخشی و بپذیری تا بتوانی رو به جلو حرکت کنی.

انگیزه های بو (ایمی آدامز) مادر جی دی برای معتاد شدن به قرص چندان معین نیست. جز اینکه خانواده فقیری هستند و بعدتر معلوم می شود گذشته تلخی هم داشته است. همان طور که معلوم نمی شود چطور پدرعظیم خانواده از آن آدم الکلی وحشتناک تبدیل به پیرمردی دوست داشتنی شده که برای دخترش تکیه گاه بوده است. خلاصه اش اینکه منتقدان به فیلم امتیاز 39 از 100 را دادند و بیشترشان هم معتقدند فیلم احساساتی است، اما قدرت نفوذ در تماشاگر را ندارد.

نمایش این فیلم که اگر آن را ندیدید هم چیزی را از دست نداده اید، باعث شد سراغ فیلم های خوب ران هاوارد برویم. او از آن فیلمسازانی است که حیف است با این یکی، دو فیلم آخرش به یاد آورده شود. تازه این فهرست فیلم های خوب هاوارد است. فیلم های دیگری هم دارد مثل چگونه گرینچ کریسمس را دزدید که هرچند منتقدان دوستشان ندارند، اما از فیلم های مهم کریسمسی و محبوب مردم به شمار می رود.

پدر و مادری / بازیگران: استیو مارتین، دایان ویست / امتیاز متاکریتیک: 82 از 100 /محصول 1989

این کمدی خانوادگی در حقیقت برمبنای تجربیات نویسندگانش، تهیه نمایندگان و خود ران هاوارد از زندگی خانوادگی و به خصوص تجربه والد بودن است. فیلم نامزد دو جایزه اسکار بهترین بازیگر مکمل زن برای دایان ویست و بهترین موسیقی متن شد. جیل باکمن در سنت لوئیس مدیر فروش است و تمام تلاشش را می نماید که شغلش و زندگی خانوادگی اش را در تعادل با یکدیگر قرار دهد.

وقتی متوجه می شود که پسر عظیمترش دچار مسائل احساسی شده و احتیاج به تراپی و درمان دارد و دو فرزند دیگرش هم مسائل دیگری دارند، ناگهان انگار با یک شوک عظیم روبرو می شود. او آغاز به سرزنش خودش می نماید و توانایی هایش را به عنوان پدر زیر سوال می برد. در همین اوضاع است که همسرش بچه چهارم را حامله می شود، درحالی که جیل مطمئن نیست بتواند از پس مدیریت این یکی بربیاید. همه فشار ها باعث می شوند جیل مثل پدرش به کارش معتاد شود.

فیلم بامزه ای است که بهترین و بدترین لحظات زندگی خانوادگی را ماهرانه و استادانه به تصویر می کشد. فیلم تعادل ظریفی میان واقعیت و کمدی برقرار می نماید. جالب است که یکی از اولین فیلم های کارنامه هاوارد یکی از بالغانه ترین آثار او درباره آدم هاست. فیلم در گیشه هم فروش خوبی داشت.

مقاله / بازیگران: مایکل کیتون، گلن کلوز، رابرت دووال / امتیاز متاکریتیک: 70 از 100 / محصول 1994

هنوز خود هاوارد از اسکار فاصله دارد، اما موسیقی متن این فیلمش نامزد جایزه اسکار شد. یکی از بهترین فیلم هایی که درباره فضای مطبوعات ساخته شده است. داستان مردی به نام هنری که دبیر صفحه حوادث یک روزنامه است و گروهش دو خبر مهم قتل را از دست می دهند که باعث می شود روزنامه های رقیب از آن ها جلو بیفتند.

از آن طرف در خانواده اش هم تحت فشار است و از طرف دیگر روزنامه دیگری به او حقوق بیشتری پیشنهاد می دهد. اما هنری که تحت تاثیر ماجرای قتل سرمایه دارانی قرار گرفته که خبرش را کار ننموده، حالا تصمیم می گیرد روی این پفراینده با دقت بیشتری کار کند. همسر باردارش هم به یاری او می آید تا در کشف حقیقت به او یاری کند. این کمدی-درام 24 ساعت سرگیجه آور و تندوتیز را در فضای روزنامه به تصویر می کشد.

ران هاوارد در آن مقطع زمانی علاقمند بوده که فیلمی درباره روزنامه نگاری بسازد و این اسپیلبرگ بوده که او را به یکی از فیلمنامه نویسان مقاله معرفی می نماید. نتیجه فیلمی آتشین با ریتمی تند و سریع از کار درمی آید که انرژی تحریریه را به تصویر می کشد. کارگردانی هاوارد و بازی گروه بازیگران قابل تحسین است. مایکل کیتون یکی از بازی های درجه یکش را در این فیلم ارائه می دهد.

آپولو 13 / بازیگران: تام هنکس، بیل پکستون، کوین بیکن / امتیاز متاکریتیک: 77 از 100 / محصول 1995

بالاخره نوبت به فیلمی می رسد که نام ران هاوارد را به گوش آن هایی که تا به حال آثارشان را ندیده اند برساند. از اسمش پیداست که به ماموریت مهم ناسا؛ یعنی آپولو 13 می پردازد. سال 1969 فضانوردانی از ناسا با خانواده هایشان دور هم جمع شده اند و شاهد لحظه فرود نیل آرمسترانگ روی ماه هستند. یکی از آن ها قبلا در ماموریت شکست خورده آپولو 8 شرکت داشته و قرار است در ماموریت بعدی آپولو؛ یعنی آپولو 13 حضور پیدا کند و به ماه برود.

بعد از یک زنجیره اتفاقات موعد سفر می رسد، اما کمی بعد از آغاز سفر یکی از کپسول های اکسیژن منفجر می شود و ذخیره اکسیژن برای فضانوردان سفینه کافی نیست. آن ها باید به زمین برگردند، اما مسائل زیادی سر راهشان وجود دارد. درحالی که در گلدن گلوب هاوارد نامزد بهترین کارگردانی شده بود، اسکار او را نادیده گرفت و به جایش بازی های فیلم و فیلمنامه نامزد اسکار شدند و به این ترتیب راه برای نامزدی بهترین فیلم هم برای آپولو 13 باز شد، اما در نهایت فقط دو اسکار فنی را به خانه برد. فیلم در زمان خودش به لحاظ تکنیکی اثر مهمی به شمار می رفت. منتقدان شیوه قصه گویی هاوارد را پسندیدند و جزئیات فنی آن را ستایش کردند.

ذهن زیبا / بازیگران: راسل کرو، جنیفر کانلی / امتیاز متاکریتیک: 72 از 100 / محصول 2001

داستان بیوگرافیک زندگی جان نش، ریاضیدان عظیم آمریکایی که دچار مسائل روانی می شود. اوایل دهه 50 او یکی از عظیمترین ریاضیدانان است. البته مردی منزوی است که با بقیه نمی جوشد، اما با یکی از دانشجویانش ازدواج نموده و به شدت به یکدیگر علاقه دارند تا اینکه از سازمان سیا سراغش می فرایند تا بتواند کد های ریاضی ماشین های ارتباطی دشمن را بشکند.

دوران جنگ سرد ذهن جان نش را درگیر می نماید. او دچار پارانویا و اسکیزوفرنی می شود. دائم صدا هایی را می شنود و تنها کسی که کنارش می ماند، همسرش آلیشیاست. در نهایت جان نش تمام سعی اش را می نماید تا صدا هایی را که به گوشش می رسند خاموش کند. او برنده جایزه نوبل می شود، اما موقع دریافت جایزه دوباره اشباح را می بیند.

کارگردانی استادانه هاوارد باعث می شود که حتی موضوعات ریاضی هم باعث پیچیدگی فیلم نشوند. در حقیقت ذهن زیبا همه الگو های یک اثر هالیوودی سطح بالا را دارد. بازی های خوب، درام تعلیق برانگیز، به لحاظ تکنیکی استاندارد و درنهایت یک داستان عاشقانه که همه این ها دست به دست هم می دهند تا چهار جایزه اسکار را به خانه ببرد؛ از جمله اسکار بهترین فیلم و اسکار بهترین کارگردانی برای ران هاوارد. اولین باری است که برای کارگردانی نامزد جایزه اسکار می شود و البته تنها فیلمی که برایش اسکار به ارمغان می آورد.

مرد سیندرلایی / بازیگران: راسل کرو، رنه زلوگر / امتیاز متاکریتیک: 69 از 100 / محصول 2005

نسخه پیروز و درست مرثیه هیلبیلی درام ورزشی بیوگرافیک مرد سیندرلایی است؛ داستان یک زندگی پرافت وخیز که در نهایت رستگاری به دنبال دارد. داستان فیلم در دهه 20 اتفاق می افتد. جیمز بوکسوری حرفه ای است؛ مردی قدرتمند که همه ستایشش می نمایند، اما در یک مسابقه دستش می شکند و شکست می خورد و همین شکست آغازی بر مسائلش است.

دوران رکود مالی پیش می آید و جیمز عملا بیکار است و برای تامین زندگی خانواده اش مجبور به کار در بارانداز ها می شود. او به یک مربی پناه می برد تا برایش مسابقه ای جور کند و در کمال تعجب مسابقه را می برد و دوباره به رینگ کشتی برمی شود. شگفت انگیز است که از یک سوژه کلیشه ای با اتفاقات کلیشه ای چنین فیلم دوست داشتنی ای خلق شده است. همکاری راسل کرو و ران هاوارد بعد از ذهن زیبا یک بار دیگر منتقدان را تحت تاثیر قرار می دهد. فیلم ادای دینی دلپذیر به یکی از قهرمانان طبقه کارگر بود و پیروز می شود جاذبه های احساسی، خطر خشونت و آن حس زندگی آمریکایی در دوران رکود عظیم مالی را خیلی خوب به تصویر بکشد.

فراست/نیکسون / بازیگران: فرانگ لانگلا، مایکل شین / امتیاز متاکریتیک: 80 از 100 / محصول 2008

درامی تاریخی که برمبنای نمایشنامه ای نوشته پیتر مورگان ساخته شد؛ همان پیتر مورگانی که بعدتر خالق سریال تاج شد. کل فیلم داستان مصاحبه ای است که سال 1977 در آن ریچارد نیکسون، رئیس جمهور آمریکا، جلوی دوربین خبرنگار تلویزیون انگلیس، دیوید فراست رفت. همه چیز بعد از ماجرای رسوایی واترگیت در سال 1972 و استعفای ریگان در سال 1974 آغاز می شود.

وقتی نیکسون به جای ریگان پا به کاخ سفید می گذارد. مشاور نیکسون معتقد است که این مصاحبه هم می تواند به او اعتبار ببخشد و هم از شبکه پولی بگیرند. گفت وگویی که البته در آن نیکسون شکست می خورد، اما میان او و دیوید فراست رابطه ای بر پایه احترام شکل می گیرد. فیلم نامزد پنج جایزه اسکار شد و ران هاوارد برای دومین بار توانست به نامزدی اسکار کارگردانی برسد. بازی های فیلم استحقاق بردن جایزه اسکار را داشتند، اما فقط فرانک لانگلا در نقش دیوید فراست نامزد اسکار شد. به گفته منتقدان، کل فیلم شبیه یک مسابقه بوکس و گاهی اوقات یک باله تماشایی بود.

شتاب/ بازیگران: دنیل برول، کریس همسورث، اولیویا وایلد / امتیاز متاکریتیک: 74 از 100 / محصول 2013

متفاوت ترین فیلم ران هاوارد و یکی از بهترین فیلم های کارنامه او که باز هم یک درام بیوگرافیک ورزشی است، اما این بار مثل مرد سیندرلایی نیست که از کلیشه ها پیروی کند. هاوارد در شتاب با ریتم فوق العاده سریع و تقطیع زمانی به دستاورد غریبی در بالا بردن آدرنالین تماشاگران می رسد. در دهه 70 دو راننده مسابقات اتومبیلرانی هستند که هیچ کس به پای آن ها نمی رسد:

جیمز هانت خوشگذران انگلیسی و نیکی لادای جدی اتریشی. این دو نفر مهم ترین رقبای یکدیگر هستند، درحالی که به لحاظ خصوصیات اخلاقی زمین تا آسمان با یکدیگر فرق دارند. داستان گاهی از قول لادا روایت می شود، به خصوص در سکانس انتهای فیلم. شرح داستان فیلم کار دشواری است؛ یکسری مسابقه اتومبیلرانی و اتفاقاتی که در حین آن می افتد و خوشگذرانی های جیمز هانت و تصادف وحشتناک لادا، اما هاوارد جوری این تکه ها را به هم چسبانده که درامی منسجم از دل آن بیرون آمده است.