پیاده روی دور ماه چقدر طول می کشد؟ - مالکوم

این پاسخ به عوامل بی شماری از جمله سرعت شما در پیاده روی و نقشه یابی بستگی دارد. در واقع چنین سفری به دور ماه می تواند بیش از یک سال طول بکشد.

طبق گفته ناسا، در مجموع 12 انسان بر روی سطح ماه قدم گذاشته اند که همه آنان در سال های 1969 تا 1972 بخشی از ماموریت های آپولو بوده اند. نتایج نشان داده است که پیاده روی (یا به عبارت دقیق تر، پرش) در جاذبه کم ماه که یک ششم گرانش زمین است، بسیار چالش برانگیز خواهد بود. با این حال، نتایج تحقیقات ناسا نشان می دهد که امکان پیاده روی کنونی برای انسان بسیار سریع تر از فضانوردان آپولو در ماه خواهد بود. از نظر تئوری، قدم زدن در دور ماه می تواند سریع تر از آنچه پیش بینی شده بود، انجام گردد.

بر اساس اظهارات ناسا، طی ماموریت های آپولو، فضانوردان با سرعت 1.4 مایل در ساعت (2.2 کیلومتر در ساعت) حرکت کردند. این سرعت کم عمدتا به دلیل لباس های فضایی فشرده و نرم آنان بود که با توجه به تحرک آنان طراحی نشده بودند. اگر ماه نوردان لباس مناسب تری داشتند، شاید حرکت برای آنان بسیار راحت تر بود و در نتیجه سرعت خود را بالا می بردند.

در سال 2014، نتایج یکی از تحقیقات ناسا که در نشریه Experimental Biology منتشرشده است، چگونگی سرعت راه رفتن و دویدن انسان در جاذبه ماه را شبیه سازی نموده است. برای انجام این کار، هشت شرکت نماینده (سه فضانورد) مجبور به استفاده از تردمیل روی هواپیمای DC-9 شدند که با راستاهای خاص سهمی وار در زمین حرکت می کرد تا گرانش ماه را هر بار تا 20 ثانیه شبیه سازی کند.

نتایج این آزمایش نشان داد، شرکت نمایندگان می توانستند تا سرعت 3.1 مایل در ساعت (5 کیلومتر در ساعت) را طی نمایند، بدون اینکه بدوند. طبق گفته محققان، این سرعت نه تنها بیش از دو برابر سرعت پیاده روی است که توسط فضانوردان آپولو انجام شد، بلکه تقریبا به حداکثر سرعت پیاده روی 4.5 مایل در ساعت (7.2 کیلومتر در ساعت) نزدیک است.

شرکت نمایندگان این سرعت های سریع را به دلیل حرکت آزادانه بازوهای خود مانند نحوه دویدن انسان ها بر روی زمین ثبت کردند. این حرکت پاندولی یک نیروی رو به پایین ایجاد می نماید که تا حدی کمبود جاذبه را جبران می نماید. یکی از دلایل کند بودن فضانوردان آپولو در سطح ماه این بود که نمی توانستند این کار را به درستی انجام دهند زیرا لباس های آنان حجیم بود.

با این حداکثر سرعت فرضی جدید، پیاده روی دور ماه 6786 مایل (10921 کیلومتر) حدود 91 روز طول می کشد. این میزان بدون وقفه (به عنوان مثال توقف برای خوابیدن و غذا خوردن) در حدود 24هزار و 901 مایل (40075 کیلومتر) بر روی زمین با این سرعت است، اگرچه انجام این کار به دلیل اقیانوس ها غیرممکن است.

بدیهی است که 91 روز پیاده روی بدون توقف امکان پذیر نیست، بنابراین پیاده روی واقعی در اطراف ماه بسیار بیشتر طول می کشد.

پیاده روی در ماه با چالش های مختلفی همراه است. آیدان کاولی، مشاور علمی آژانس فضایی اروپا گفت: من فکر می کنم از نظر لجستیکی، این کار می تواند انجام گردد اما حمایت از چنین ماموریتی عجیب خواهد بود.

یکی از عظیم ترین چالش ها در این پیاده روی حمل وسایلی مانند آب، غذا و اکسیژن است.

کاولی اظهار کرد: فکر نمی کنم به دلیل جاذبه کم ماه شما آن ها را در کوله پشتی خود حمل کنید. بنابراین باید یک وسیله نقلیه پشتیبانی به همراه داشته باشید. این وسیله نقلیه همچنین می تواند به عنوان سرپناه نیز مورد استفاده قرار گیرد.

کاولی اظهار داشت: بسیاری از آژانس ها به دنبال مفهوم داشتن یک سیاره نورد تحت فشار مانند مینی پایگاه های قابل حمل هستند که در واقع می تواند از فضانوردان هنگام انجام ماموریت های اکتشافی پشتیبانی کند تا شب را آنجا سپری نمایند و در روز دوباره به پیاده روی ادامه دهند.

ماجراجویان ماه همچنین به لباس فضایی با طراحی خاص احتیاج دارند که حرکت بهینه را امکان پذیر کند. کاولی گفت: لباس های فضایی فعلی با توجه به حرکت بهینه طراحی نشدند، اما بعضی از آژانس ها لباس های متنوعی ایجاد می نمایند که به فضانوردان امکان می دهد تحرک لازم برای راه رفتن صحیح روی ماه را داشته باشند.

کاولی ادامه داد: توپوگرافی خشن ماه همچنین پیدا کردن یک راستا مناسب در اطراف آن را بسیار مشکل می سازد به خصوص دهانه های شهاب سنگی که می توانند چندین مایل عمق داشته باشند و فضانورد باید آن ها را دور بزند که خیلی خطرناک است.

هنگام برنامه ریزی راستا باید نور و دما را نیز در نظر داشت. در خط استوا ماه طی روز دما حدود 100 درجه سانتی گراد است و در شب به منفی 180 درجه سانتی گراد کاهش می یابد و چرخه ماه به این معنی است که روزهایی وجود دارد که نور خورشید کم است یا اصلا وجود ندارد و حداقل نیمی از سفر باید در تاریکی انجام گردد. ایجاد محافظت در برابر این دمای شدید می تواند با لباس های مخصوص طراحی شده و سیاره نورد برای محافظت امکان پذیر باشد، اما دما می تواند شرایط سنگ پوش ماه را تغییر دهد(یک خاک خاکستری رنگ که بستر ماه را پوشانده است) و بر سرعت حرکت روی آن تاثیر می گذارد. با این حال، تابش می تواند خطر بیشتری باشد. ماه برخلاف زمین، یک میدان مغناطیسی ندارد که به انحراف تابش از رسیدن به سطح آن یاری کند.

کاولی مطرح نمود: اگر فعالیت های خورشیدی خاصی در یک زمان وجود نداشته باشد، ممکن است خیلی بد نباشد اما اگر شعله های خورشیدی یا انفجار تاجی وجود داشته باشد و شما تحت تابش زیاد قرار بگیرید بیمار خواهید شد (به گفته ناسا، شراره های خورشیدی و انفجار تاجی هر دو مقدار زیادی انرژی و ذرات مغناطیسی آزاد می نمایند اما در انواع ذرات ساطع شده مدت زمان رویداد و نحوه تابش آن ها به وسیله فضا متفاوت است).

این نوع ماموریت به دلیل احتیاج به ورزش در جاذبه کم بر روی عضلات و سیستم قلبی عروقی تاثیر دارد و به مقدار زیادی تمرین استقامتی نیز احتیاج دارید. برای انجام این کار باید یک فضانورد با تناسب اندام در سطح فوق العاده ماراتن، این پیاده روی را انجام دهد.

کاولی بیان نمود: حتی در آن موقع، پیاده روی با حداکثر سرعت فقط برای حدود سه تا چهار ساعت در روز امکان پذیر است. بنابراین، اگر شخصی با سرعت 3.1 مایل در ساعت (5 کیلومتر در ساعت) به مدت چهار ساعت در روز راه برود، قدم زدن در دور ماه حدود 547 روز یا تقریبا 1.5 سال طول می کشد، با این فرض که راستا شما توسط دهانه ها خیلی مختل نشده باشد و بتوانید با تغییرات دما و تابش مقابله کنید.

کاولی تاکید نمود: انسان ها حداقل تا اواخر دهه 2030 یا اوایل دهه 2040 فناوری یا تجهیزات لازم برای دستیابی به چنین هدفی را نخواهند داشت.

کاولی اضافه نمود: شما هرگز آژانسی برای پشتیبانی از چنین مواردی نخواهید یافت اما اگر یک میلیاردر باشید و بخواهد آن را امتحان کند، شاید بتوانید به این مورد دست یابید.،ایسنا