اردوگاه مرگ راونسبروک؛ زنان شکنجه گران نازی - مالکوم

سربازان زن در راونسبروک (عکس حدود سال 1940 گرفته شده است)

استخدام زنان سالم کارگر، بین 20 تا 40 سال برای کار در پایگاه نظامی یک آگهی کار از روزنامه آلمانی در سال 1944. حقوق خوب و رفت و آمد، اقامت و پوشاک رایگان تضمین شده بود. فقط اشاره ای نشده بود که منظور از پوشاک، یونیفورم سربازان اس اس است و پایگاه نظامی همان اردوگاه کار اجباری زنان راونسبروک.

حالا دیگر از اقامتگاه های سست و بی دوام چوبی زندانیان اثری باقی نمانده است. آنچه به جا مانده است زمین سنگلاخ خالی از سکنه ای در 80 کیلومتری (50 مایلی) شمال برلین است.

نمایی از راونسبروک در سال 1945

هنوز هشت ویلای محکم با کرکره و بالکن های چوبی در آن به چشم می خورد. این ها نمونه های دهه 1940 نازی ها از کلبه های قرون وسطایی آلمانی است. این ویلا ها محل زندگی نگهبانان زن و فرزندان شان بود. بالکن این کلبه ها چشم انداز زیبای جنگل و دریاچه داشت. چند دهه بعد یکی از زنان نگهبان سابق این اردوگاه می گوید: آن دوران زیباترین دوران زندگی من بود.

اما پنجره های اتاق خواب به سوی محوطه زنان زندانی زنجیر شده و دودکش های کوره های آدم سوزی باز می شد.

سرباز یوهانا لانگفیلد با پسرش و دختر یکی از سربازان دیگر

آندریا گنست، مدیر موزه راونسبروک در حالی که محل زندگی زنان را به من نشان می داد، می گفت: بسیاری از بازدید نمایندگان به این موزه می آیند و در خصوص این زنان سؤال می نمایند. درباره مردانی که در این پایگاه ها کار می کردند پرسش های زیادی وجود ندارد. مردم نمی خواهند باور نمایند که زنان هم می توانند خیلی بی رحم باشند.

بسیاری از این زنان جوان از خانواده های فقیری بودند که زود مدرسه را ترک نموده بودند و فرصت های شغلی چندانی نداشتند. دکتر گنست می گوید: داشتن شغلی در اردوگاه کار اجباری به معنی حقوق بالا و محل اقامت راحت و استقلال اقتصادی بود. نسبت به کار در کارخانه جذابیت بیشتری داشت.

بسیاری از آن ها در گروه های جوانان نازی شستشوی مغزی داده شده بودند و به هیتلر اعتقاد داشتند. او می گوید: آن ها خیال می کردند با انجام کار هایی بر ضد دشمنان از جامعه حمایت می نمایند.

کوره های آدم سوزی اردوگاه: کشتار تا پیش از آزاد سازی ادامه داشت

در یکی از خانه ها، نمایشگاهی از عکس های زنان نگهبان در اوقات فراغت دیده می گردد. بیشتر آن ها زیبا و با مو های آراسته و حدود بیست سال دارند. در عکس ها آن ها را در حال نوشیدن قهوه و خوردن کیک در خانه می بینیم یا در حال خندیدن، بازو در بازوی همدیگر در حالی که برای گرداندن سگ هاشان به جنگل های اطراف می فرایند.

در این عکس ها به نظر آدم های معصوم و بی گناهی می رسند تا وقتی که نشان سربازان نازی را روی لباس آن ها ندیده باشید و یادتان باشد همان سگ های ژرمن شپرد که می بینید برای شکنجه افراد در اردوگاه های مرگ هم استفاده می شد.

حدود 3500 زن به عنوان نگهبان در اردوگاه های مرگ نازی ها کار می کردند و همه آن ها کار خود را در راونسبروک آغاز نموده بودند. بسیاری از آن ها به اردوگاه های مرگ دیگر مانند آشویتس- برکناو یا برگن- بلزن منتقل شدند و به کار ادامه دادند.

آزاد سازی راونسبروک، 30 مارس 1945

سلما ون دپره 98 ساله، پای تلفن از خانه اش در لندن به من گفت: آن ها آدم های وحشتناکی بودند. او یهودی هلندی از جنگجویان مقاومت بود که به عنوان زندانی سیاسی در راونسبروک زندانی شد. آن ها این کار را دوست داشتند، چون به آن ها قدرت می داد، به آن ها قدرت زیادی نسبت به زندانیان می داد. با برخی زندانی ها به شدت بدرفتاری می کردند و آن ها را کتک می زدند.

سلما در کشور هلند که تحت اشغال آلمان بود فعالیت مخفی می کرد و شجاعانه به خانواده های یهودی یاری می کرد فرار نمایند. در ماه سپتامبر او کتابی از ماجرا هایی که از سر گذرانده بود به نام نام من سلما در بریتانیا منتشر کرد. سال جاری قرار است کتاب او در کشور های دیگر از جمله آلمان هم منتشر گردد.

والدین سلما و خواهرنوجوانش در اردوگاه های مرگ کشته شدند و هر سال او به راونسبروک می رود و در مراسم ویژه آن حضور پیدا می نماید تا اطمینان یابد فجایعی که در آنجا رخ داد هرگز فراموش نخواهند شد.

راونسبروک عظیم ترین اردوگاه نازی ها برای زنان بود. بیش از 120،000 زن از سراسر اروپا در آنجا زندانی بودند. بیشتر آن ها جنگجویان مقاومت یا مخالفان سیاسی بودند. بقیه هم کسانی بودند که برای جامعه نازی ها نامناسب تشخیص داده می شدند: یهودی ها، کارگران جنسی و زنان بی خانمان.

حداقل 30،000 زن در این اردوگاه جان باختند. برخی از آن ها را به اتاق های گاز فرستادند یا به دار آویختند و باقی از گرسنگی و بیماری جان دادند یا تا سر حد مرگ از آن ها کار کشیدند تا مردند. نگهبانان زن با خشونت شدیدی رفتار می کردند، می زدند، شکنجه می دادند و می کشتند. زندانی ها برای آن ها اسم گذاشته بودند، اسم هایی مانند بریگیت لعنتی یا آنا ششلول.

پس از جنگ، در طول محاکمات جنایات جنگی نازی ها در سال 1945، رسانه ها به ایرما گریس لقب هیولا خوشگله داده بودند. او که جوان و خوشگل و موبور بود به اتهام قتل مجرم شناخته شد و محکوم به مرگ با چوبه دار شد. از میان هزاران زنی که به عنوان سرباز نازی ها کار می کردند فقط 77 نفر محاکمه شدند و چند نفر از آن ها واقعاً محکوم شدند.

ملاقات هاینریش هیملر، فرمانده اس اس از راونسبروک (ژانویه 1941)

آن ها خودشان را کارکنان ساده و بی خبر جا زدند، کاری که در آلمان غربی پس از جنگ ممکن بود. بیشتر آن ها هرگز درباره گذشته حرفی نزدند. ازدواج کردند، نام شان را عوض کردند و در جامعه گم شدند.

هرتا بوته زنی که به دلیل اعمال خشونت آمیز وحشتناکش زندانی شده بود، بعد ها زبان گگردد. پس از چند سال زندان، انگلیسی ها او را عفو کردند. در مصاحبه ای نادر که در سال 1999 درست پیش از مرگش با او انجام شد او از کار هایی که نموده بود اظهار پشیمانی نکرد.

آیا من اشتباه کردم؟ نه. اشتباه وجود اردوگاه مرگ بود، من مجبور بودم این کار را بکنم وگرنه خودم در آن اردوگاه می افتادم. اشتباه این بود.

این بهانه ای بود که در بیشتر موارد نگهبانان می آوردند، اما اینطور نبود. شواهد نشان می دهد برخی از افراد که تازه استخدام شده بودند پس از فهمیدن اینکه چه کاری باید انجام دهند راونسبروک را ترک کردند. به آن ها اجازه دادند که بفرایند و هیچ عواقبی هم برایشان نداشت.

از سلما پرسیدم آیا فکر می نماید نگهبانان هیولا های شروری بودند. من فکر می کنم آن ها زنانی معمولی بودند که کار های شیطانی می کردند. خیلی از آدم ها ممکن است این کار را بنمایند، حتی همین جا در انگلستان. فکر می کنم هر جایی ممکن است چنین چیزی روی دهد. همین جا هم اگر به آن اجازه دهند ممکن است پیش بیاید.

او باور دارد که این درس هولناکی برای امروز ما بوده است.

با وجود جنایات هولناک، تعداد کمی از نگهبانان زن پس از جنگ محکوم شدند

از زمان جنگ تا به امروز درباره سربازان زن اس اس در کتاب ها و فیلم ها فراوان قصه پردازی شده است. مشهورترین آن رمان آلمانی ریدر (کتاب خوان) است که بعد ها در سال 2008 فیلمی با بازی کیت وینسلت از آن ساخته شد. گاهی آن ها را قربانیانی استثمار شده و گاهی هیولا هایی سادیست نشان می دهند.

حقیقت هولناک تر است. آن ها هیولا هایی خارق العاده نبودند، زنانی معمولی در موقعیتی قرار گرفته بودند که دست به کار های هولناکی می زدند.