نقدها صریح عباس عبدی از اصولگرایان - مالکوم

هدف اصلی تضعیف یا به چالش کشیدن آنان نیست. هدف این است که به جای ستیز بی سرانجام با اصلاح طلبان یا دولت یا دشمنان واقعی و خیالی دیگر بهتر است نگاهی به خود بیندازند و مسائل درونی نگاه غالب یا رفتار های موجودشان را حل کنند. پیش تر هم گفته ام بازسازی جریان اصولگرا شرط لازم برای اصلاح امور کشور است. البته این کار فقط به دست خودشان قابل اجرا خواهد بود.

به نظر بنده جناح فعلا غالب اصولگرایان با تعارضات فراوان روبرو شده و در توجیه این تعارضات به لکنت زبان نیز دچار شده است. رفتار هایی متعارض انجام می دهند که چوب هر دو را خواهند خورد ولی نان هیچ کدام را نمی خورند. بسکمک از تصمیمات آنان برخلاف جریان تند رودخانه است؛ به طوری که تن و روح و روان آنان را فرسوده و خسته خواهد کرد. سعی می کنم برخی از این تناقضات رفتاری را توضیح دهم.

1 ـ ماجرای حذف عکس های دختران (عکس هم نیست، نقاشی است) از روی جلد کتاب ریاضیات دوره ابتدایی اتفاق عجیبی بود. بدتر از اصل حذف، توجیه بعدی آن بود که به کل موجب ناامیدی شد. آنچه برای بنده عجیب است، اصل حذف این نقاشی ها نبود.

دو ایراد مهم تری بر این اقدام وارد است؛ اول اینکه این کار برخلاف جریان غالب رودخانه خروشان جامعه است که هر روز در حال افزایش نقش و حضور زنان است و این اقدامی معقولانه نیست که در برابر چنین موجی ایستاد آن هم با این سطح نازل و سپس آن توجیه تاسف بار. دوم اینکه در این حکومت سال ها است که سهم دختران از قبولی دانشگاه ها بیش از پسران شده است.

این چه سیاستی است که از یک طرف دخترانش را با سهم بالاتری در دانشگاه ها می پذیرد و از سوی دیگر نقاشی آنان را از روی کتاب دبستان برمی دارد و جالب اینکه ورزش زنان خود را نیز تقویت می کند و به مدال آوری آنان افتخار می کند؟! این همه تعارض فکری و رفتاری در سیاست اجتماعی یک گروه یا حکومت سابقه ندارد. یک طرح ویرانگری دیدم که دو پدر داس و چوب به دست، دست دو دختر حاضر در نقاشی را گرفته و روی زمین کشان کشان دارند از صحنه خارج می کنند. واقعا این از تعارض با و کج سلیقگی از کجا می آید؟

2 ـ نمونه دوم علیه فساد و ارتباطات ناسالم اقتصادی فراوان داد سخن می دهند ولی هنگامی که قدری پیش می رود و شفافیت رخ می دهد، فوری عقب نشینی می کنند و خودشان را متهم به عدالت خواری؟! می کنند. بعد هم که اسناد یکی از خطیبان آنان منتشر می شود، به جای پاسخگویی مدعی می شوند که منتقدین در حال تخریب و زدن سیاسی این فرد هستند.

معلوم است که دنبال زدن سیاسی هستند. ولی به انگیزه منتقدین چه کار دارید؟ چرا نباید دنبال زدن سیاسی دیگران باشند؟ مهم این است که آیا حرف شان درست است یا نادرست؟ آیا قابل پاسخگویی هست یا خیر؟ نمی شود که هم نان مبارزه با فساد را خورد و هم در برابر اتهامات مشابه سکوت کرد؟

3 ـ در ماجرا مبارزه با فساد دچار لکنت زبان و فقدان اعتماد به نفس هم شده اند که نتیجه طبیعی این تناقضات سیاسی است. واکنش هایی که در برابر افشاگری های فتاح، رییس بنیاد مستضعفان به وجود آمد و نیز عذرخواهی بعدی او، همگی حکایت از این ماجرا می کند که چگونه مجبور می شوند به جای آنکه سپر حکومت شوند، حکومت را سپر خود می کنند.

نمونه دیگرش مقایسه باطل زندگی از راه کمک و اعانه یا هدیه دیگران است که امروز را با پیش از انقلاب مقایسه می کنند. پیش از انقلاب افرادی بودند که حاضر می شدند به کسانی کمک کنند تا آنان مبارزه کنند یا معارف دینی را علیه حکومت ترویج کنند، در حالی که امروز منطق پرداخت هدیه به افراد نزدیک به حکومت که با یک تلفن می توانند امتیازات فراوانی را ایجاد کنند به کلی تفاوت کرده است. ضمن اینکه زندگی کردن از طریق هدیه به کلی نادرست است و افراد را وابسته می کند.

حتی پیش از انقلاب نیز وابستگی روحانیت به این گونه منابع و پرداخت پول از طرف افراد را نادرست می دانستند، چه رسد به حالا. ولی اینکه یک نفر متوجه نادرستی بیان چنین شیوه ای نباشد را جز با شرایط تعارضات فکری و رفتاری اصولگرایان نمی توان توصیف و تحلیل کرد.

4 ـ کوشش برای محدود کردن و در عمل مسدود کردن فضای مجازی نیز از عجایب است. آنان هنوز توجه نمی کنند که قانون ممنوعیت استفاده از ماهواره در عمل متروک شد و دیگر کسی به آن نگاهی هم نمی کند، در حالی که ماهواره با حیات اقتصادی مردم هیچ ارتباطی نداشت. ولی اینترنت تمامی حیات اقتصادی جامعه را دربرگرفته است و هر روز نیز به لحاظ فناوری در حال پیشرفت است. حال چگونه عده ای پیدا می شوند که تنهای خود را در مقابله با این جریان تند، خسته و فرسوده می کنند؟ و جالب تر اینکه همزمان خودشان نیز از این فضا استفاده می کنند. حتی برای بیان اهداف محدودکننده شان؟!

5 ـ اصلاح قانون انتخابات های گوناگون و کوشش برای محدود کردن حق انتخاب مردم، مصداق روشن سرنا را از سر گشاد زدن است. همه دنیا می کوشند که رضایت مردم را کسب کنند و به نوعی مشارکت عمومی را افزایش دهند، اینجا به جای تمرکز بر این رضایت می کوشند که مردم را از حضور موثر حذف کنند. جالب است که اگر پیشنهاد استیضاح رییس جمهور را بدهیم می گویند، نه؛ در عین حال تندترین حملات را علیه او تدارک می کنند. با انتخابات میانه ای ندارند ولی هنگامی که پیشنهاد تغییر قانون اساسی را بدهی که نهاد نخست وزیری احیا شود فوری جبهه گرفته و آن را رد می کنند.

برحسب تجربه شخصی عرض می کنم که درستی و نادرستی رفتار و گفتار یک گروه سیاسی را هنگامی می توان موضوع بحث و مصاحبه قرار داد که ابتدا درباره وجود انسجام نسبی آن به توافق رسید. برای نمونه داعش و طالبان افکار و اعمال شان از نظر ما نادرست بود، ولی کمتر دچار تناقضات رفتاری و فکری بودند.

در حقیقت آنان از یک دستگاه فکری چارچوب دار تبعیت می کردند، هر چند منطبق بر واقعیات دنیای و اجتماعی نبود. ولی افکار اصولگرایان ایرانی در مرحله پیش از این ارزیابی است، زیرا چنان تناقضات عجیب و غریبی دارد که مخاطبان را از فهم چارچوب احتاقتصادی آنان ناامید می کند. انشعاب های این جناح را در چارچوب این تناقضات می توان تحلیل کرد. چنین افکاری و رفتاری به طور قطع با شکست روبرو خواهد شد. دیر و زود دارد ولی سوخت و سوز ندارد.